Σε ποιον ανήκουν οι δημόσιοι χώροι;

Με αφορμή την μη εκχώρηση του ΚΑΠΗ Γλυφάδας στους κατοίκους για πραγματοποίηση λαϊκής συνέλευσης. (http://www.prwkat.blogspot.com/)

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να θέτουμε ως λογικά και συζητήσιμα ακόμα και παράδοξα ερωτήματα όπως το παραπάνω: "Σε ποιον ανήκουν οι δημόσιοι χώροι;" Μα, όπως και η φράση αποκαλύπτει, στο δημόσιο, δηλαδή σε μας. Σε όλους μας. Φαίνεται όμως ότι στις μέρες μας η λογική αμφισβητείται και βιάζεται από την παραδοξότητα με τρόπο άλλοτε βλακώδη, άλλοτε κυνικό και άλλοτε ακόμα και εγκληματικό. Γι' αυτό άλλωστε οι δημόσιοι χώροι, ιδιαίτερα στην χώρα μας, παραδίδονται με προκλητικό και σκανδαλώδη τρόπο στα κάθε είδους επιχειρηματικά συμφέροντα. Από το Βατοπέδι μέχρι τον Βοτανικό και από τον Υμηττό και την Πάρνηθα μέχρι τη δημόσια Παιδεία και Υγεία. Κάθε τι δημόσιο καταντά να θεωρείται ανίερο και μιαρό. Μικρό και ευτελές. Σχεδόν βρισιά. Ίσως και επικίνδυνο ...

Αλλά, επειδή οι αντιφάσεις δεν έχουν τέλος, ακόμα και οι εναπομείναντες αμιγώς δημόσιοι χώροι αποτελούν για τους φορείς διαχείρισής τους δικό τους αποκλειστικό προνόμιο. Φρουρούνται και αποκλείονται από αυτούς στους οποίους πραγματικά ανήκουν, από αυτούς οι οποίοι πληρώνουν για να υπάρχουν και να λειτουργούν ακόμα και οι ίδιοι οι φορείς διαχείρισης.

Θησαυρός λοιπόν; Ναι, θησαυρός. Αλλά για ποιον;

Όπως και παλαιότερα (http://protovkareas.blogspot.com/2008/11/blog-post_24.html) είχαμε εκφράσει την άποψή μας σε σχέση με το "Αστικό Κέντρο Καρέα" τα διάφορα δημοτικά και δημόσια ιδρύματα και οργανισμοί είναι στην ουσία χώροι κοινωνικής και πολιτιστικής δράσης και αποτελούν "οάσεις" στην έρημο της απομόνωσης και της εξατομίκευσης. Οι "πόρτες", μεταφορικά και κυριολεκτικά, αυτών των δημόσιων χώρων ( δεν είναι κτήρια ούτε Νομικά Πρόσωπα) θα πρέπει να είναι ανοιχτές στην τοπική κοινωνία ώστε να στεγάζονται ιδέες, δράσεις, σκέψεις, οράματα και δημιουργίες ανθρώπων όλων των ηλικιών.

Είναι πλέον από όλους μας κατανοητό ότι τέτοιου είδους "θησαυροί" δεν αφήνονται στην εξ ορισμού κοινωνική και, συνεπώς, πολιτική φύση της λειτουργίας τους, επειδή απλούστατα μια τέτοια κίνηση θα σήμαινε την αρχή του τέλους της αυθαιρεσίας, του ελέγχου, της επιτήρησης, της εξαπάτησης και της λαθροχειρίας από την πλευρά αυτών που με την ίδια άνεση επιβάλλουν την εκλογίκευση της παραδοξότητας. Tαυτόχρονα θα σήμαινε την απαρχή της αφύπνισης και της ανακάλυψης της πραγματικότητας από αυτούς από τους οποίους αποκλείονται. Να γιατί οι δημόσιοι χώροι αποτελούν κίνδυνο γι' αυτούς που με τόση προσοχή τους "προστατεύουν".

Στην προκειμένη περίπτωση "προστάτες" είναι οι δημοτικοί λειτουργοί που μάλλον θα αρέσκονται και θα προτιμούν τη φράση "δημοτικοί άρχοντες". Σε άλλες πάλι είναι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, οι εντολείς τους επιχειρηματίες και οι έτεροι εντολοδόχοι κοντυλοφόροι. Σε κάθε πάντως περίπτωση η ουσία είναι μία:

"Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν στους κατοίκους και υπάρχουν για τους κατοίκους".