Τρίτη 5 Απριλίου 2011

αεροδρόμιο Ελληνικού

Πρώην Αεροδρόμιο Ελληνικού - Ελεύθερος χώρος που ανήκει στο λαό Ο χώρος του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού ήταν πάντοτε στις στοχεύσεις του κεφαλαίου, του κράτους και των κυβερνήσεών του τα τελευταία χρόνια. Προτάσεις για την εκποίησή του είχαν διατυπωθεί ήδη από το 1997, με την έκθεση Σπράου. Η πρόθεση της κυβέρνησης της ΝΔ για δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου Ελληνικού είχε δημοσιοποιηθεί από τον υπουργό ΥΠΕΧΩΔΕ Σουφλιά το 2007 και επρόκειτο για παράδοση του φιλέτου στην επιχειρηματική κερδοφορία εντασσόμενη στο πλαίσιο ενός γενικότερου σχεδιασμού για την Αττική. Ταυτόχρονα εμπλεκόμενοι φορείς (ή θέλοντες να εμπλακούν) (ΟΡΣΑ, ΤΕΔΚΝΑ, Υπερνομαρχία, ΕΜΠ, ΤΕΕ, ΓΣΕΕ, Δήμοι κ.λπ.) εκπονούν και υποβάλλουν σχέδια, προτάσεις και μελέτες που κατατείνουν στη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου. To 2008 αναζητείται και υποβάλλεται επενδυτικό ενδιαφέρον από την Las Vegas Sands (εταιρεία καζίνο) ενώ οι σχεδιασμοί Σουφλιά συμπλέκονται και με τους νέους αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό. Κάπως έτσι φτάνουμε στη σημερινή φάση, αφού όμως έχει ήδη μεθοδικά διαμορφωθεί μια πραγματική κατάσταση που περιλαμβάνει: από παραχωρήσεις χρήσεων σε φορείς δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, ολυμπιακές εγκαταστάσεις αλλά και στρατιωτικές, γραφεία των ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ΤΡΑΜ ΑΕ, Αντιτρομοκρατικής, Κέντρο εκπαίδευσης αστυνομικών σκύλων, γραφεία ΟΤΑ μέχρι ΚΤΕΟ. Εννοείται μεγάλο ποσοστό τσιμεντοποίησης του χώρου, αποκλεισμός της ελεύθερης πρόσβασης, αποκλεισμός της παραλίας και νομιμοποιημένη ανοχή των νυχτομάγαζων. Στη σημερινή φάση το πλαίσιο διαμορφώνεται από την ψήφιση του ν. 3894/10 περί στρατηγικών επενδύσεων (fast track) και τις απαραίτητες για την απρόσκοπτη εφαρμογή του θεσμικές και οργανωτικές ρυθμίσεις (Διυπουργική Επιτροπή Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, συγκρότηση φορέα Ειδικού Σκοπού “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΕ”) και τις μνημονιακές συμφωνίες με το Κατάρ. Η φάση αυτή χαρακτηρίζεται από και συμβαδίζει με τις απαιτήσεις που προβάλλονται για επέκταση της κερδοφορίας του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου, για ιδιωτικοποιήσεις και μάλιστα με όρους που θα παρακάμπτουν κάθε νομικό ή θεσμικό εμπόδιο, που θα προωθούν την αρπαγή, την καταλήστευση και τη χρόνια λεηλασία των παντός είδους υποδομών, του φυσικού περιβάλλοντος και πλούτου της χώρας, εκμεταλλευόμενοι το φτηνό, ανασφάλιστο και επισφαλές εργασιακό δυναμικό της. Στο πλαίσιο αυτό οι όποιοι νομικοί, πολεοδομικοί και χωροταξικοί προστατευτισμοί, που μέχρι τώρα δεν εξασφάλιζαν ουσιαστικά τίποτα, απλώς θα υποχωρήσουν υποκύπτοντας στον αρνητικό ταξικό συσχετισμό που διαμορφωνόταν χρόνια τώρα αλλά από την εκδήλωση της κρίσης εντονότερα και διαφοροποιούμενος αρνητικότερα. Είναι μια σημαντική διαφοροποίηση που έπαιξε ρόλο στη μη προώθηση των σχεδιασμών το 2008 και δεν ήταν η αλλαγή κυβερνητικού σχηματισμού καθεαυτή (από ΝΔ σε ΠΑΣΟΚ) αυτή που καθόρισε. Μια νέα εξέλιξη, καθόλου άσχετη με τις στοχεύσεις του συστήματος για την “αξιοποίηση” της δημόσιας γης, ήρθε να προστεθεί। Πρόκειται για τη συζήτηση στο πλαίσιο της διυπουργικής επιτροπής στρατηγικών επενδύσεων, υπό τον Χάρη Παμπούκη, σχετικά με το δικαίωμα της “επιφάνειας” και το διαχωρισμό του από το δικαίωμα της κυριότητας για τα ακίνητα του δημοσίου। Πρόκειται για έναν σχεδιασμό που και σε νομικό, πλέον, επίπεδο στοχεύει στην ελευθερία κυκλοφορίας και στην επέλαση του κεφαλαίου με σκοπό την κατάργηση και την καταλήστευση κάθε ελεύθερου χώρου, της γης, του αέρα, των αιγιαλών και των παραλιών, των βουνών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Και συνακόλουθα στην αναίρεση και στον περιορισμό του δικαιώματος των ανθρώπων, των κατοίκων σ' αυτά. Στην Αγγλία για παράδειγμα, μπορεί η γη να παραμένει τυπικά στην κυριότητα του κράτους αλλά η εκμετάλλευσή της για 99 χρόνια από τους “επιφανειούχους” πέρα από την βίαιη αποστέρησή της από αυτούς στους οποίους ανήκει, δημιουργεί εκμεταλλευτικές και λητρικές συνθήκες, χρήσεις και δραστηριότητες που όχι μόνο παραμένουν αλλά, τελικά, διαμορφώνουν ριζικά μιαν άλλη πραγματικότητα που καμία σχέση δεν έχει με τη ζωή και τη σχέση των ανθρώπων με τη δημόσια γη. Τι είδους αγώνα πρέπει να δώσει το κίνημα και με ποιους όρους; Η έκταση και το βάθος της επίθεσης στη δημόσια γη, τους ελεύθερους χώρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές υπό καθεστώς ΔΝΤ, ΕΕ και τρόικας απαιτείται να συνειδητοποιηθούν, ώστε να δοθούν αγώνες για την υπεράσπισή τους. Περαιτέρω απαιτείται να συνειδητοποιηθεί η διαμόρφωση ως περισσότερο συγκεντρωτικών, αντιδραστικών και αντιλαϊκών των καλλικρατικών αυτοδιοικητικών θεσμών και των περιφερειακών αυτοδιοικήσεων καθώς και των επιχειρησιακών προγραμμάτων που εφαρμόζουν. Στην επιλογή της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για εκποίηση ή αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού μόνον ένας αγώνας μπορεί να αντιταχθεί με νικηφόρες προϋποθέσεις: αυτός της αποτροπής της εκποίησης και της ακύρωσης όποιων σχεδίων για επιχειρηματική “ανάπτυξη” ή “αξιοποίηση”, για τη μη ένταξή του σε καθεστώς μνημονιακών ή μη συμβάσεων και συμπράξεων “αξιοποίησής” του, σχέδια που υπηρετούν την κερδοφορία ξένων και ντόπιων κεφαλαίων και σε πλήρη εφαρμογή της επίθεσης ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Ο αγώνας αυτός συνδέεται και με την αντίθεση στους σχεδιασμούς τους σχετικούς με τους οδικούς άξονες. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του και για τη διεκδίκησή του ως ελεύθερου χώρου και πάρκου αναψυχής χωρίς καμία εμπορευματική, επιχειρηματική ή οικιστική χρήση, όπως είναι κατοχυρωμένο στη συνείδηση των κατοίκων της περιοχής. Με ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση σ' αυτόν από όλο το λαό σε συνδυασμό με την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία. Και χρησιμοποιούμε τη λέξη διεκδίκηση γιατί παράλληλα απαιτείται η απομάκρυνση όλων των χρήσεων και εγκαταστάσεων, αυθαίρετων ή μη, που δεν συνάδουν με το χαρακτήρα του ως ελεύθερου, ανοιχτού και ανήκοντα στο λαό της Αττικής χώρου.. Πρόκειται για έναν πολιτικό αγώνα που συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα για την ανατροπή του μνημονίου και στην ανακοπή της επέλασης της οικονομικής αδηφαγίας του κεφαλαίου που επεκτείνεται στη δημόσια γη και τους ελεύθερους χώρους. Διαφοροποιήσεις και κοινή δράση Ο αγώνας που θα λέει “το Ελληνικό ανήκει στο λαό”, που θα απαιτεί την απόδοσή του στο λαό ως ελεύθερου χώρου πρασίνου με ήπιες δωρεάν δραστηριότητες, αθλητικές και πολιτιστικές, με ελεύθερη πρόσβαση για όλους, που θα θέτει ως λαϊκή απαίτηση τη διαμόρφωσή του ως φυσικού πάρκου και την απόδοσή του ως υποχρέωση του κράτους απέναντι στους κατοίκους, μπορεί να δοθεί μόνον από τους κατοίκους και με τη λαϊκή αυτοοργάνωσή τους। Η δυναμική της λαϊκής απαίτησης, που βασίζεται στα παραπάνω, τίθεται εκτός πάλης από την υιοθέτηση ως στόχου πάλης της δημιουργίας μητροπολιτικού πάρκου κυρίως πρασίνου και με ανταποδοτική λειτουργία χρήσεων που θα αποδοθούν σε ιδιώτες (έστω και Έλληνες), ενός στόχου που προκύπτει από την αντίστοιχη πρόταση-σχεδιασμό φορέων και την σε αντιστοίχηση με τα παραπάνω ανάληψη του αγώνα από ετερόκλητους φορείς। Εστιασμένη σε έναν προτεινόμενο σχεδιασμό, η παραπάνω στόχευση κινείται εξ υπαρχής στη λογική της εξυπηρέτησης της μητροπολιτικότητας της Αθήνας (όρος βεβαρημένος με την καπιταλιστική ανάπτυξή της, σε όποιον βαθμό) και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, εντάσσεται στη λογική της πράσινης ανάπτυξης και προς ενίσχυση της τουριστικής ανάπτυξης (με αναβαθμισμένο όμως τουριστικό προϊόν) και της αναβάθμισης υπηρεσιών τριτογενούς τομέα, στόχοι που δεν έχουν καμία σχέση με τις λαϊκές ανάγκες। Η λογική αυτή αφήνει ανοιχτά -μέχρι βεβαιότητας- τα ενδεχόμενα της διαχείρισης από φορείς που είτε μέχρι τώρα έχουν λειτουργήσει στο πλαίσιο της ανάπτυξης μέσω παραχωρήσεων, συμπράξεων ΣΔΙΤ είτε θα λειτουργήσουν κατ' εφαρμογή της επιχειρησιακής ικανότητας που επιβάλλεται από τον Καλλικράτη, των εθνικών αναπτυξιακών προγραμμάτων και κονδυλίων, τα οποία βεβαίως δεν αρνήθηκαν। Εν τέλει είναι ένας σχεδιασμός που δεν αρνείται την οικονομική εκμετάλλευση (προβλέπει περιορισμένης κλίμακας), τις χρήσεις “κοινωνικού” χαρακτήρα (μέσα από τις οποίες χρόνια τώρα δήμοι και νομαρχίες εισπράττουν υπέρογκα έσοδα από τους κατοίκους) και την αξιοποίηση για σκοπούς εμπορικούς και πολιτιστικούς (που και αυτοί εμπορευματοποιημένοι είναι), αρκεί να έχει πράσινο। Στο πλαίσιο αυτό, συγκατοικούν και λογικές δήθεν αυτοδιαχείρισης, που αναδεικνύουν τους ΟΤΑ μπροστάρηδες στον αγώνα για παραγωγή και διακίνηση αγροτικών προϊόντων, λαχανικών και αρωματικών φυτών στον αξιοποιημένο χώρο του Ελληνικού, για δημιουργία “αυτοδιαχειριζόμενου αστικού αγρού” ώστε να διασφαλιστούν, δήθεν, οι διατροφικές ανάγκες των κατοίκων με φθηνά λαχανικά!!! Τώρα βέβαια τα λαχανικά θα πουλιούνται και κάποιοι θα αποκομίζουν εισόδημα από αυτά। Στις θέσεις εργασίας που προαναγγέλλουν, δήθεν για να αντιμετωπιστεί η ανεργία, θα αναπαράγεται η ιδιότητα του εργοδότη και του εργαζόμενου και θα εφαρμόζονται ή θα αναπαράγονται οι κυρίαρχες εργασιακές σχέσεις και αμοιβές που επιβάλλονται από τα μνηνόνια και τις επιταγές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, με βάση το κέρδος και την άντληση υπεραξίας। Άλλωστε αυτά δεν εφαρμόζουν μέχρι τώρα οι δήμοι;; Οι προτάσεις λοιπόν αυτές, αυτοχαρακτηριζόμενες σαν ελεύθερες και αυτοοργανωμένες δράσεις, εντάσσονται σαφέστατα στο πλαίσιο του “άλλου” σχεδιασμού και της “άλλης” αξιοποίησης και θέλουν να δώσουν είτε το προβάδισμα σε κάποια άλλα κεφάλαια είτε να διασφαλίσουν την ειρηνική συνύπαρξή τους στο πλαίσιο του βασικού σχεδιασμού। Και προϋποθέτουν την αλληλοστήριξή τους। Και βέβαια, απ΄ ό,τι φαίνεται και από τις πρόσφατες εξελίξεις, κινούνται -έστω με παραλλαγή- στην ίδια λογική που προωθεί το σύστημα και οι μεταρρυθμιστές του. Αποτελούν έναν εύσχημο τρόπο παραίτησης από τον αγώνα για υπεράσπιση της δημόσιας γης και μεταστροφής του σε λογικές συνδιαχείρισης και μάλιστα με κατευθείαν ανάθεση σε φορείς και ειδικούς, έστω και αν αυτοί αυτοαποκαλούνται χώροι κοινωνικής δράσης. Μπορούν να χωρέσουν άνετα ως μικροεπιφανειούχοι ή μικροκαλλιεργητές κι αυτοί στους σχεδιασμούς του συστήματος με ολίγη από κινηματικές αναφορές. Και επειδή οι δήθεν εναλλακτικοί σχεδιασμοί για να προχωρήσουν πρέπει να συναινούν και να κατανοούν τη συστημική φιλολογία περί χρέους, επιδεικνύοντας και εκεί προτάσεις, διαμορφώνουν και μια “οικονομική” πρόταση για το μητροπολιτικό πάρκο κινούμενη στη λογική του λογιστικού ελέγχου του χρέους και της αναδιάρθρωσής του. Η αναγκαιότητα όμως που προκύπτει από το μέγεθος της επίθεσης του συστήματος επιβάλλει τη συγκρότηση ενός κινήματος που πολιτικά θα θέτει και θα υποστηρίζει την υπεράσπιση του ελεύθερου χώρου του πρώην αεροδρομίου από κάθε είδους ξεπούλημα ή “αξιοποίηση”. Που θα πολιτικοποιεί την αντίθεσή του στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, του ΔΝΤ και της ΕΕ, αναδεικνύοντας μια φυσιογνωμία πολιτικής χειραφέτησης από τις απάτες και τις αυταπάτες που καλλιεργούνται. Που δεν μπορεί παρά να βασίζεται και να συνδέεται ουσιαστικά και οργανωτικά με το λαϊκό κίνημα και τους αγώνες του και να διαμορφώνει όρους ρήξης με το αστικό πλαίσιο. Κι αυτό περνάει μέσα από διαδικασίες δημιουργίας όρων ουσιαστικής συγκρότησης και αγωνιστικής διεκδίκησης.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ!

Το νερό που πίνουμε!
Σειρά έχουν οι φυλακές. Θυμηθείτε το.
Powered By Blogger

Αναγνώστες

Βlog ελεύθερο από διαφημίσεις

Κοινοποίηση