Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Ανακοίνωση σχετικά με τα "εγκαίνια" και την "παράδοση" των έργων στον Καρέα

Καρεώτες και Καρεώτισσες


Σήμερα «εγκαινιάζονται» και «παραδίδονται» σε εμάς τους κατοίκους τα έργα της δημοτικής αρχής που αφορούν τον Καρέα. Άσχετα από το αν μας αρέσουν ή όχι (ιδίως τα νικελένια και πολύχρωμα φωτισμένα δεντράκια[;]), από το κατά πόσο αλλοιώνουν βίαια ή όχι τη φυσιογνωμία της γειτονιάς μας, από το πόσο μας ταλαιπώρησαν κατά τη διάρκεια εκτέλεσής τους, άσχετα ακόμη και από το πόσο στοίχισαν και ποιον στην πραγματικότητα επιβάρυναν οικονομικά, υπάρχουν κάποιες παράμετροι που είναι αντικειμενικές βάσεις για μια κριτική αποτίμησή τους. Γιατί δεν μας αρκεί να γίνονται έργα απλώς για να γίνονται, ούτε βέβαια θεωρούμε ότι είμαστε ένα είδος ιθαγενών-χειροκροτητών που θαμπώνονται από «χάντρες» και «καθρεφτάκια». Ούτε ακόμα, πολύ περισσότερο, αποδεχόμαστε μοιρολατρικά μια κατάσταση με τη νοοτροπία ότι τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε συνηθίζοντας στην αδιαφορία και στην αποδοχή τετελεσμένων.


Έτσι λοιπόν, οι αντικειμενικοί δείκτες, η απτή καθημερινή πραγματικότητα και ο απλός νους λένε τα εξής: σε ό,τι αφορά τα έργα της «Λ». Καρέα είναι φανερό σε όλους μας, ύστερα από δύο πλέον χρόνια, ότι όχι μόνο δεν ελάφρωσαν τον κυκλοφοριακό φόρτο αλλά αντίθετα τον μεγιστοποίησαν και τον μετατόπισαν και σε άλλους δρόμους. Έχει γίνει πια συνείδηση ότι για να πας στη δουλειά σου θα πρέπει να ξεκινάς τουλάχιστον μισή και πλέον ώρα νωρίτερα καταστρώνοντας παράλληλα και κάποιο στρατηγικό σχέδιο για τη διαδρομή που θα ακολουθήσεις.

Αν είσαι πεζός, και με την προϋπόθεση πάντα ότι δεν βρέχει, διασχίζεις το δρόμο από τις παράλογα ελάχιστες και δυστυχώς σε ατυχή σημεία διαμορφωμένες διαβάσεις. Αν πάλι βρέχει, τότε δεν τον διασχίζεις καθόλου, τουλάχιστον όχι χωρίς ένα πλωτό μέσο. Και είναι λογικό, αφού ο δρόμος που αποτελεί τον φυσικό ρου των νερών και της λάσπης που κατεβαίνουν από το βουνό έχει στενέψει δραματικά, με αποτέλεσμα να σχηματίζεται ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος για πεζούς, οδηγούς και επιβάτες λεωφορείων ορμητικότατος χείμαρρος μέσα στη γειτονιά μας.

Αν είσαι άτομο με κινητικές ή άλλες δυσκολίες, αν είσαι μάνα με μωρό στο καροτσάκι, αν είσαι παππούς ή γιαγιά τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Αν μάλιστα θελήσεις να πας και στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, η πεζή σου μετακίνηση αναγορεύεται σε δυσεπίλυτη εξίσωση και αποδεικνύεται αληθινός άθλος. Μάρτυρας, τα ήδη σπασμένα, κατακερματισμένα, ακριβοπληρωμένα αλλά και ακριβοθώρητα πεζοδρόμια που είναι μονίμως κατειλημμένα από σταθμευμένα αυτοκίνητα.

Το παράλογο της μετακίνησης συνεχίζεται και αγγίζει πολλές φορές το αστείο, αφού για να μετακινηθείς με αυτοκίνητο (με νόμιμο τρόπο) από την κατεύθυνση της καθόδου σε αυτήν της ανόδου θα πρέπει πρώτα να περάσεις μια βόλτα από το Δημαρχείο του Βύρωνα και ύστερα να ανηφορίσεις και πάλι προς τον Καρέα, αφού απαγορεύεται παντού η αναστροφή. Αν έχεις την τύχη με το μέρος σου ενδεχομένως να βρεις και θέση να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου. Σημειώνουμε εδώ την απορία μας για το ρόλο που παίζουν οι διαχωριστικές γραμμές κατά μήκος του δρόμου, που σίγουρα δεν μπορεί να υπονοούν την ύπαρξη λωρίδας κυκλοφορίας φάρδους 1.50 – 2.00 μ. Αν υποθέτουμε σωστά, τότε ποιος ο λόγος ύπαρξής τους; Οριοθετούν θέσεις στάθμευσης; Κι αν ναι, τι μας επιφυλάσσει η δημοτική αρχή για το μέλλον; Μήπως θα δούμε και ελεγχόμενη στάθμευση στη γειτονιά μας, όπως αυτή που επιφυλάσσεται στους «τυχερούς» κατοίκους που μένουν στους δρόμους της «πράσινης διαδρομής»;

Ο δρόμος-χείμαρρος ασφαλτοστρώθηκε πρόσφατα, αλλά, τι κρίμα, θα ξανα-σκαφτεί, προκειμένου να περάσουν οι αγωγοί του φυσικού αερίου και – ποιος ξέρει πότε; - θα ξανα-ασφαλτοστρωθεί και φυσικά θα ξανα-πληρωθεί.

Την ίδια στιγμή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας για να πάνε στο σχολείο τους περνούν καθημερινά από όλους τους υπόλοιπους δρόμους του Καρέα, οι οποίοι δεν διαθέτουν ούτε κατά διάνοια πεζοδρόμια που να μπορείς να περπατήσεις πάνω τους κι έτσι αναγκάζονται να περπατούν στο οδόστρωμα με καθημερινό κίνδυνο της ζωής τους και της σωματικής τους ακεραιότητας. Κι αυτό δεν είναι θέμα αισθητικής. Είναι κρίσιμο θέμα επιλογής.


Σε ό,τι αφορά την πλατεία-«πολυχώρο» που φέρει το όνομα της ατυχούς συνδημότισσάς μας, η οποία πλήρωσε με τη ζωή της μια άλλη και επί πολλά χρόνια κρίσιμη και θανάσιμη επιλογή. Αυτήν της απομόνωσης της γειτονιάς μας από το Βύρωνα, στον οποίο ανήκει μεν διοικητικά, από τον οποίο απέχει μόλις κάποιες εκατοντάδες μέτρα, αλλά και τον οποίο κανείς Καρεώτης δεν μπορεί να προσεγγίσει με ασφάλεια παρά μόνο με αυτοκίνητο ή λεωφορείο (για ποδήλατο δεν συζητάμε καν, ισοδυναμεί με καθαρή αυτοκτονία)!

Και πάλι δεν θα μπούμε σε ανούσιες συζητήσεις περί ομορφιάς ή μη του όλου έργου. Θα σταθούμε όμως στο γεγονός ότι ο χώρος αυτός βρίσκεται μέσα στο δάσος του Υμηττού, ο οποίος δέχεται – κυρίως τελευταία - συστηματική επίθεση από κάθε είδους συμφέροντα. Συμφέροντα που θέλουν να τον οικοπεδοποιήσουν, να τον τεμαχίσουν σε «ζώνες» δήθεν προστασίας, να τον ξεκοιλιάσουν με σήραγγες, να τον χαράξουν με δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, να τον χτίσουν με υπερκόμβους, να τον «αναπτύξουν», να τον «διαχειριστούν» και να τον βαφτίσουν «πάρκο» και «περιαστικό πράσινο» με «ήπιες μορφές» ανάπτυξης. Λέμε λοιπόν ξεκάθαρα, ότι στο χώρο αυτό δεν θα γίνει ανεκτή οποιαδήποτε περαιτέρω παρέμβαση και φυσικά οποιαδήποτε απόπειρα εμπορικής ή άλλης «αξιοποίησης». Αναρωτιόμαστε για τον παροντικό αλλά κυρίως μελλοντικό ρόλο που θα παίξει ο περιπατητικός διάδρομος πίσω από τα προσφυγικά, ο οποίος συναντά το δασικό δρόμο. Αναρωτιόμαστε επίσης για το πόση ακόμα φωτορρύπανση χρειάζονται οι πλαγιές του Υμηττού. Με δεδομένη μάλιστα την εκκωφαντική σιγή ιχθύος που έχει τηρήσει μέχρι σήμερα ο δήμαρχος Βύρωνα σχετικά με τους σχεδιαζόμενους νέους αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό, η ανησυχία μας και η επιφυλακή μας είναι και θα είναι ακόμα πιο οξυμμένη.


Τα έργα και τις ημέρες της δημοτικής αρχής στον Καρέα τα βιώνουμε και αλλού. Η περίφημη τσιμεντοπλατεία-πάρκιν-γλάστρα Νικολαΐδη πρόσφατα μετατράπηκε και σε «μαντρί» ή αν προτιμάτε «φρούριο - φυλακή». Με κάγκελα και πόρτες. Αποτελώντας μια παγκόσμιας εμβέλειας πρωτοτυπία: να περιφράσσεται και να κλειδώνει δημόσιος - αλλά όχι και «ελεύθερος» πια - χώρος. Στο όνομα μιας δήθεν ασφάλειας η δημοτική αρχή δημιουργεί συνθήκες τρομολαγνείας, ενοχοποιεί και εξοστρακίζει τη νέα γενιά και στερεί από όλους μας το δικαίωμα στην ελεύθερη και απρόσκοπτη χρήση της.



Καρεώτες και Καρεώτισσες,
Τα έργα που παραδίδονται σήμερα δεν μας χαρίζονται, αλλά ούτε και τα ζητήσαμε.
Οι κάτοικοι του Καρέα δεν έχουμε ανάγκη από έργα βιτρίνας απροκάλυπτα πρόχειρα και στην πραγματικότητα άχρηστα.
Δεν έχουμε ανάγκη από έργα που τσιμεντοποιούν τη γειτονιά μας και πολύ περισσότερο τον Υμηττό, αποτελώντας ίσως τον δούρειο ίππο για περαιτέρω επέκταση του οικιστικού ιστού μέσα στο δάσος και αλλαγή της χρήσης γης.
Έχουμε ανάγκη από έργα ουσίας για τα οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πληρώνουμε και τα οποία έχουμε απαίτηση να θεωρούνται ευνόητα και αδιαπραγμάτευτα από τη δημοτική αρχή που εκλέχτηκε για να μας υπηρετεί.
Έχουμε ανάγκη από έργα που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη και δεν μας δυσκολεύουν στην καθημερινότητά μας.
Από έργα υποδομής τέτοια που αναβαθμίζουν την ποιότητα ζωής στη γειτονιά, που εξασφαλίζουν τα δικαιώματα όλων των γενεών, όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών ομάδων.
Έργα που δεν εμπνέουν και δεν καλλιεργούν την απομόνωση, το φόβο και την εμπορευματοποίηση, αλλά προάγουν ανάμεσα στα άλλα και τη σύσφιξη των ανθρώπινων σχέσεων.
Οι κάτοικοι του Καρέα έχουμε κάθε δικαίωμα να προτάσσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και να απαιτούμε την ικανοποίησή τους την ώρα που καμία δημοτική αρχή δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει για μας χωρίς εμάς.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ!

Το νερό που πίνουμε!
Σειρά έχουν οι φυλακές. Θυμηθείτε το.
Powered By Blogger

Αναγνώστες

Βlog ελεύθερο από διαφημίσεις

Κοινοποίηση