Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Τα πραγματικά επίδικα με το αεροδρόμιο του Ελληνικού

Σκάλωμα, υπαναχώρηση του Κατάρ, παρέμβαση των Γερμανών, ζητήματα περί του αν θα υπάρξει διακρατική συμφωνία ή διαγωνισμός (εθνικός ή διεθνής) αλλά και ζητήματα διαφάνειας, διαψεύσεις επί διαψεύσεων αλλά και αποστάσεις υπουργών (κατά 60% πάρκο φέρεται να υποστηρίζει η Μπιρμπίλη) είναι μερικά απ΄όσα είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας σχετικά με την -κατά τα άλλα δρομολογημένη- εκποίηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού. Και όλα εν μέσω ενός σκοτεινού τοπίου, όπου το καθετί πρέπει ν' αξιολογηθεί από αυτούς που θέλουν να δώσουν αγώνες για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων και για την αποτροπή της εκποίησης ή “αξιοποίησης” της δημόσιας γης και περιουσίας.
Σε προηγούμενο κείμενο είχαμε γράψει πως “η έκταση και το βάθος της επίθεσης στη δημόσια γη, τους ελεύθερους χώρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές υπό καθεστώς ΔΝΤ, ΕΕ και τρόικας απαιτείται να συνειδητοποιηθούν”. Ακόμη, σε δημόσια τοποθέτησή μας (Νομική 8/4) εκφράσαμε τις σκέψεις πως το τι θα γίνει με το Ελληνικό είναι συνάρτηση των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων που διαμορφώνονται εσωτερικά και εντός ΕΕ στο πλαίσιο της κρίσης.
Ένα μήνας κύλησε από τότε. Το νέο τοπίο (με πολλά ερωτηματικά ως προς και μέχρι την τελική διαμόρφωσή του και χωρίς να υπάρχει ασφαλής εκτίμηση) που προέκυψε πριν τη “σημαντική” 15η Μαίου δείχνει όμως κάποια πράγματα. Δείχνει καταρχήν ότι η διαμόρφωση των όρων επέκτασης της κερδοφορίας του κεφαλαίου με την επίθεση σε ελεύθερους χώρους, σε γη, ενέργεια και γενικά στις πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι στρατηγικού χαρακτήρα και σε φάση που περιλαμβάνει ανταγωνισμούς μεταξύ των ιμπεριαλιστών αλλά και πιέσεις προς την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκφραστές για αποτελεσματικότερη ευθυγράμμιση με τις κατευθύνσεις τους. Ανεξαρτήτως του πώς θα προχωρήσει η εκποίηση ή εκμετάλλευση του Ελληνικού, μέσω ποιων διαδικασιών και με ποιους τελικούς διεκδικητές, αν θα γίνει με διακρατικές συμφωνίες ή με διαγωνισμό, αυτό που διαφαίνεται είναι το μήνυμα ότι το “πώς” διαμορφώνεται σε πλαίσιο αναβαθμισμένων σχέσεων εξάρτησης που επιβάλλουν, δρομολογούν, προνομιμοποιούν ή, αναλόγως, σκαλώνουν εξελίξεις και διαμορφώνουν τους όρους του παιχνιδιού.
Το νέο τοπίο δείχνει επίσης πιο καθαρά ότι η εκποίηση του Ελληνικού και η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου γενικώς δεν είναι κάτι που γίνεται για την εξεύρεση των δισ. με τα οποία, δήθεν, θα αντιμετωπιστεί το... υπό αναδιάρθρωση δημόσιο χρέος ούτε βέβαια κάτι που γίνεται στα πλαίσια μιας “ελευθερίας επενδύσεων” ή ενός “αναπτυξιακού σχεδιασμού”. Πρόκειται για διαμόρφωση όρων κυριαρχίας (οικονομικής και πολιτικής) επέκτασης και καταλήστευσης με κοινό και σκληρότερο παρονομαστή τον διακηρυγμένο ήδη πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό, τις κατακτήσεις του και τους συνολικότερους όρους ζωής και διαβίωσής του, με την επιβολή του συνόλου των μέτρων και των πολιτικών του κεφαλαίου, της τρόϊκας, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των πολιτικών εκφραστών τους.
Η αξιολόγηση από αριστερή, ταξική και λαϊκή σκοπιά των εξελίξεων είναι εκ των ων ουκ άνευ, ώστε να διαμορφωθούν οι στόχοι αλλά και οι μορφές οργάνωσης του κινήματος. Ένα ζήτημα, λοιπόν, είναι η συνειδητοποίηση του τσαμπουκά (άλλως εξάρτηση) με βάση τον οποίο Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές λένε “έχουμε λόγο στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σας” και φαίνεται να βάζουν προς το παρόν πάγο στη λύση Κατάρ “αποκαλύπτοντας” και τον αδιαφανή ρόλο του Αθεμπίγιο.
Δρομολογείται όμως σε άλλη βάση, πράγματι, η διαδικασία του Ελληνικού ή είναι κίνηση ενόψει της πιεστικά απαιτούμενης ευθυγράμμισης, ενόψει δεύτερου μακροχρόνιου μνημονίου;
Αντανακλά επιχειρηματικές συγκρούσεις ιμπεριαλιστικών συμφερόντων σχετικά με το επίδικο φιλέτο καθεαυτό ή πόλεμο για το σύνολο της δημόσιας γης και του πλούτου που εκφράζεται στο συγκεκριμένο φιλέτο;
Και το ένα και το άλλο;
Αυτά μένει να τα δούμε καθώς το ζήτημα δεν είναι ούτε μόνο οικονομικό ούτε μόνο πολιτικό αλλά σύμπλεξη και των δύο. Αλλά, ό,τι κι αν γίνει τελικά, δεν αναιρείται αυτή η παράμετρος του τσαμπουκά, καθώς με πρωτοβουλία του και με παρέμβασή του επιδρά ήδη, και μάλιστα σε πολλά επίπεδα, στο σχετιζόμενο με την αρπαγή του δημόσιου πλούτου θέμα, δημιουργώντας κλυδωνισμούς και δυσκολίες στους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης, στην κυβέρνηση αλλά θέτοντας και ένα πρώτο πεδίο τοποθετήσεων-εξετάσεων για τους αντιπολιτευόμενους.
Οι εξ αφορμής αυτού συζητήσεις στον Τύπο περί των... σκανδαλωδών σχέσεων Αθεμπίγιο-BSUS-Credit Suisse και Κατάρ (που άφησαν όλους... άφωνους), που ούτε σκανδαλώδεις είναι ούτε αποκαλυπτόμενες, παρά μόνο κλασικές σχέσεις θεσμικών και εξωθεσμικών συνδαιτημόνων, δείχνουν να απομακρύνονται από την ουσία. Καταρχήν οι σχέσεις αυτές είναι πράγματα γνωστά, μόνο που το πότε, το πού και με πρωτοβουλία τίνος επιλέγεται να δημοσιοποιηθούν είναι συνάρτηση του πού και πότε είναι επιθυμητό να επιφέρουν το αποτέλεσμά τους. Επεκτάθηκαν λοιπόν οι συζητήσεις στα περί διαφανών διαγωνισμών, περί τήρησης της (ευρωπαϊκής) νομιμότητας, περί άλλων αξιόλογων αρχιτεκτόνων–μελετητών, περί εφαρμογής της ήδη πληρωμένης μελέτης, συζητήσεις που απομακρύνουν ηθελημένα από το πραγματικό επίδικο. Η πραγματική διάσταση του οποίου δεν ήταν “εκποίηση για κάλυψη του χρέους” αλλά η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και των υποδομών των χωρών της περιφέρειας της ΕΕ και γενικά των εξαρτημένων χωρών από τους ιμπεριαλιστές, κατεύθυνση πάνω στην οποία θέλουν να στηρίξουν την επέκταση της κερδοφορίας τους.
Αν, λοιπόν, δεις σαν βασική εξέλιξη την “εκποίηση για κάλυψη του χρέους” και τη χρεολογία, μπαίνεις στη λογική της συζήτησης (που ήδη γίνεται άλλωστε και σε κινηματικούς χώρους) με την άποψη της εναλλακτικής, ντόπιας, φτηνής ως προς το κόστος πρότασης και της εφαρμογής της. Με την “άλλη” διαχείριση και τους φορείς της. Πιστεύεις πως έτσι θα σώσεις τους δημόσιους χώρους και ό,τι άλλο. Μια λογική που ανήκει σε διαφοροποιήσεις εντός του αστικού πλαισίου, που θέλει να ανάγει το στόχο αυτόν σε στόχο του κινήματος και σε γραμμή... άρνησης της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, σύροντας πίσω της τις αγωνιστικές δράσεις, καθιστώντας τες έτσι το κινηματικό πασπαρτού της διαχείρισης, χειραγωγώντας τες και μεταστρέφοντάς τες σε αριστερό κυβερνητισμό ή διαχείριση.
Πώς μπορείς να παλέψεις, να αποτρέψεις την αρπαγή του πλούτου, την εκποίηση, την καταστροφική καπιταλιστική αξιοποίηση, την υποθήκευση της χώρας και την περιβαλλοντική καταστροφή αν όχι δημιουργώντας με μαζικούς αγώνες όρους συγκρότησης κινήματος γι' αυτά; Τούτο δεν είναι άθροισμα “ποσοτήτων” και “συντονισμών” αλλά ανάδειξη στόχων πάλης και συγκρότηση μορφών οργάνωσης που θέτουν σε πρώτη γραμμή τις λαϊκές ανάγκες.
Αν πιστεύεις πως δεν έχεις στη φαρέτρα σου όπλα, ώστε να πείσεις το λαό για το σκοπό και το βάθος της επίθεσης του συστήματος ενάντια στη ζωή του, στα δικαιώματά του και στο δημόσιο πλούτο, να πείσεις για το από πού περνάει αυτή η επίθεση σήμερα, ποιοι οι φορείς της, οι εχθροί και οι ψεύτικοι φίλοι, και αν τα αναζητάς αυτά τα όπλα στη μακέτα μιας άλλης μελέτης υπό καθεστώς διαφάνειας, ανάπτυξης και αξιοποίησης, τότε -το λιγότερο- δεν θέτεις σωστά και από ταξική σκοπιά το πολιτικό πρόβλημα, παρότι οι εξελίξεις επιμένουν να στο υποδεικνύουν. Και επειδή οι στόχοι υπηρετούνται αναλόγως από τις μορφές, η συγκρότηση που θα επιδιώκεις θα είναι αναλόγου περιεχομένου: ειδικοί, πολιτικοί, οικονομολόγοι και άλλες ειδικότητες, φορείς και ετερόκλητες δυνάμεις και πρακτικές, στο πλαίσιο μιας “άλλης” πρότασης που θα εφαρμοστεί την ώρα που... η επέλαση του κεφαλαίου τσακίζει κόκκαλα και διαλύει τους όρους ζωής των ανθρώπων. Έτσι όμως θα αρνείσαι στις μάζες να ασκήσουν αυτές πραγματική πολιτική και πάλη.
Η ανατροπή αυτής της πολιτικής δεν μπορεί να έρθει με οικολογικά προτάγματα ή προτάγματα ενός άλλου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Γιατί ακόμη κι αν αναφέρεις όλα τα συν της δικής σου πρότασης και όλα τα πλην της συστημικής, όλα τα κόστη της μιας και όλα τα προτερήματα της άλλης, είναι ο ταξικός συσχετισμός αυτός που πρέπει να διαρραγεί, να ανατραπεί για να επιβληθούν λαϊκές απαιτήσεις. Αυτός που δεν διαφοροποιείται παρά μόνο με τη λαϊκή αυτοοργάνωση και τη συγκρότηση μετώπου αντίστασης και αγώνων, με πλατιά και ουσιαστική λαϊκή συμμετοχή, για τη διαμόρφωση όρων ρήξης με το αστικό πλαίσιο και αποτροπής των σχεδιασμών αυτών. Που θα πάρει παραπέρα περιεχόμενο από την πολιτικοποίηση και τη συγκρότηση σε ανώτερο επίπεδο των επιμέρους αγώνων, όπου ανοίγονται, και από την οργάνωση αυτής της αντιπαράθεσης. Η συγκρότηση αυτού του μετώπου και η οργάνωση των αντιστάσεων δεν συγκροτείται από τα πάνω, με έτοιμες μορφές και συνενώσεις εκ των ενόντων. Ούτε με ανακοινώσεις δήθεν κινηματικής ατζέντας. Αυτό δοκιμάζεται σε πολλούς χώρους και δεν αποδίδει παρά μόνο τα μεγέθη και την ποιότητα που όλοι γνωρίζουμε. Απαιτεί πραγματικά μεγέθη, ουσιαστική συζήτηση, στράτευση και δράση και όχι μια αυτάρεσκη συσπείρωση στη “σιγουριά” (;) των πολιτικών συμφωνιών. Απαιτεί οι αγώνες και η πολιτικοποίησή τους να έχουν ξεκάθαρους στόχους και όχι περιορισμένο πολιτικά ορίζοντα. Απαιτείται η αποκάλυψη του καταστροφικού προσώπου αλλά και των ιδεολογημάτων του συστήματος ταυτόχρονα με την ανάδειξη των αντιφάσεών του. Η όποια προσαρμογή στην “αντικειμενικότητα” των υποκειμενικών δυσκολιών σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί κάτι άλλο ως συγκρότηση παρά μόνο το από τα κάτω και με μορφές λαϊκής οργάνωσης που θα τροφοδοτούν τους πολιτικούς στόχους και θ' ανοίγουν δρόμους ώστε να αντιπαρατεθούμε με προοπτικές ρήξης και νίκης.
Τα υλικά απ΄ τα οποία θα φτιαχτούν οι αγώνες του μέλλοντος υπάρχουν. Και πρέπει να τα συναντήσουμε. Και πρέπει να τολμάμε ν' αγωνιζόμαστε, να τολμάμε να νικάμε...

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

αεροδρόμιο Ελληνικού

Πρώην Αεροδρόμιο Ελληνικού - Ελεύθερος χώρος που ανήκει στο λαό Ο χώρος του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού ήταν πάντοτε στις στοχεύσεις του κεφαλαίου, του κράτους και των κυβερνήσεών του τα τελευταία χρόνια. Προτάσεις για την εκποίησή του είχαν διατυπωθεί ήδη από το 1997, με την έκθεση Σπράου. Η πρόθεση της κυβέρνησης της ΝΔ για δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου Ελληνικού είχε δημοσιοποιηθεί από τον υπουργό ΥΠΕΧΩΔΕ Σουφλιά το 2007 και επρόκειτο για παράδοση του φιλέτου στην επιχειρηματική κερδοφορία εντασσόμενη στο πλαίσιο ενός γενικότερου σχεδιασμού για την Αττική. Ταυτόχρονα εμπλεκόμενοι φορείς (ή θέλοντες να εμπλακούν) (ΟΡΣΑ, ΤΕΔΚΝΑ, Υπερνομαρχία, ΕΜΠ, ΤΕΕ, ΓΣΕΕ, Δήμοι κ.λπ.) εκπονούν και υποβάλλουν σχέδια, προτάσεις και μελέτες που κατατείνουν στη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου. To 2008 αναζητείται και υποβάλλεται επενδυτικό ενδιαφέρον από την Las Vegas Sands (εταιρεία καζίνο) ενώ οι σχεδιασμοί Σουφλιά συμπλέκονται και με τους νέους αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό. Κάπως έτσι φτάνουμε στη σημερινή φάση, αφού όμως έχει ήδη μεθοδικά διαμορφωθεί μια πραγματική κατάσταση που περιλαμβάνει: από παραχωρήσεις χρήσεων σε φορείς δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, ολυμπιακές εγκαταστάσεις αλλά και στρατιωτικές, γραφεία των ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ΤΡΑΜ ΑΕ, Αντιτρομοκρατικής, Κέντρο εκπαίδευσης αστυνομικών σκύλων, γραφεία ΟΤΑ μέχρι ΚΤΕΟ. Εννοείται μεγάλο ποσοστό τσιμεντοποίησης του χώρου, αποκλεισμός της ελεύθερης πρόσβασης, αποκλεισμός της παραλίας και νομιμοποιημένη ανοχή των νυχτομάγαζων. Στη σημερινή φάση το πλαίσιο διαμορφώνεται από την ψήφιση του ν. 3894/10 περί στρατηγικών επενδύσεων (fast track) και τις απαραίτητες για την απρόσκοπτη εφαρμογή του θεσμικές και οργανωτικές ρυθμίσεις (Διυπουργική Επιτροπή Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, συγκρότηση φορέα Ειδικού Σκοπού “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΕ”) και τις μνημονιακές συμφωνίες με το Κατάρ. Η φάση αυτή χαρακτηρίζεται από και συμβαδίζει με τις απαιτήσεις που προβάλλονται για επέκταση της κερδοφορίας του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου, για ιδιωτικοποιήσεις και μάλιστα με όρους που θα παρακάμπτουν κάθε νομικό ή θεσμικό εμπόδιο, που θα προωθούν την αρπαγή, την καταλήστευση και τη χρόνια λεηλασία των παντός είδους υποδομών, του φυσικού περιβάλλοντος και πλούτου της χώρας, εκμεταλλευόμενοι το φτηνό, ανασφάλιστο και επισφαλές εργασιακό δυναμικό της. Στο πλαίσιο αυτό οι όποιοι νομικοί, πολεοδομικοί και χωροταξικοί προστατευτισμοί, που μέχρι τώρα δεν εξασφάλιζαν ουσιαστικά τίποτα, απλώς θα υποχωρήσουν υποκύπτοντας στον αρνητικό ταξικό συσχετισμό που διαμορφωνόταν χρόνια τώρα αλλά από την εκδήλωση της κρίσης εντονότερα και διαφοροποιούμενος αρνητικότερα. Είναι μια σημαντική διαφοροποίηση που έπαιξε ρόλο στη μη προώθηση των σχεδιασμών το 2008 και δεν ήταν η αλλαγή κυβερνητικού σχηματισμού καθεαυτή (από ΝΔ σε ΠΑΣΟΚ) αυτή που καθόρισε. Μια νέα εξέλιξη, καθόλου άσχετη με τις στοχεύσεις του συστήματος για την “αξιοποίηση” της δημόσιας γης, ήρθε να προστεθεί। Πρόκειται για τη συζήτηση στο πλαίσιο της διυπουργικής επιτροπής στρατηγικών επενδύσεων, υπό τον Χάρη Παμπούκη, σχετικά με το δικαίωμα της “επιφάνειας” και το διαχωρισμό του από το δικαίωμα της κυριότητας για τα ακίνητα του δημοσίου। Πρόκειται για έναν σχεδιασμό που και σε νομικό, πλέον, επίπεδο στοχεύει στην ελευθερία κυκλοφορίας και στην επέλαση του κεφαλαίου με σκοπό την κατάργηση και την καταλήστευση κάθε ελεύθερου χώρου, της γης, του αέρα, των αιγιαλών και των παραλιών, των βουνών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Και συνακόλουθα στην αναίρεση και στον περιορισμό του δικαιώματος των ανθρώπων, των κατοίκων σ' αυτά. Στην Αγγλία για παράδειγμα, μπορεί η γη να παραμένει τυπικά στην κυριότητα του κράτους αλλά η εκμετάλλευσή της για 99 χρόνια από τους “επιφανειούχους” πέρα από την βίαιη αποστέρησή της από αυτούς στους οποίους ανήκει, δημιουργεί εκμεταλλευτικές και λητρικές συνθήκες, χρήσεις και δραστηριότητες που όχι μόνο παραμένουν αλλά, τελικά, διαμορφώνουν ριζικά μιαν άλλη πραγματικότητα που καμία σχέση δεν έχει με τη ζωή και τη σχέση των ανθρώπων με τη δημόσια γη. Τι είδους αγώνα πρέπει να δώσει το κίνημα και με ποιους όρους; Η έκταση και το βάθος της επίθεσης στη δημόσια γη, τους ελεύθερους χώρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές υπό καθεστώς ΔΝΤ, ΕΕ και τρόικας απαιτείται να συνειδητοποιηθούν, ώστε να δοθούν αγώνες για την υπεράσπισή τους. Περαιτέρω απαιτείται να συνειδητοποιηθεί η διαμόρφωση ως περισσότερο συγκεντρωτικών, αντιδραστικών και αντιλαϊκών των καλλικρατικών αυτοδιοικητικών θεσμών και των περιφερειακών αυτοδιοικήσεων καθώς και των επιχειρησιακών προγραμμάτων που εφαρμόζουν. Στην επιλογή της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για εκποίηση ή αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού μόνον ένας αγώνας μπορεί να αντιταχθεί με νικηφόρες προϋποθέσεις: αυτός της αποτροπής της εκποίησης και της ακύρωσης όποιων σχεδίων για επιχειρηματική “ανάπτυξη” ή “αξιοποίηση”, για τη μη ένταξή του σε καθεστώς μνημονιακών ή μη συμβάσεων και συμπράξεων “αξιοποίησής” του, σχέδια που υπηρετούν την κερδοφορία ξένων και ντόπιων κεφαλαίων και σε πλήρη εφαρμογή της επίθεσης ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Ο αγώνας αυτός συνδέεται και με την αντίθεση στους σχεδιασμούς τους σχετικούς με τους οδικούς άξονες. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του και για τη διεκδίκησή του ως ελεύθερου χώρου και πάρκου αναψυχής χωρίς καμία εμπορευματική, επιχειρηματική ή οικιστική χρήση, όπως είναι κατοχυρωμένο στη συνείδηση των κατοίκων της περιοχής. Με ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση σ' αυτόν από όλο το λαό σε συνδυασμό με την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία. Και χρησιμοποιούμε τη λέξη διεκδίκηση γιατί παράλληλα απαιτείται η απομάκρυνση όλων των χρήσεων και εγκαταστάσεων, αυθαίρετων ή μη, που δεν συνάδουν με το χαρακτήρα του ως ελεύθερου, ανοιχτού και ανήκοντα στο λαό της Αττικής χώρου.. Πρόκειται για έναν πολιτικό αγώνα που συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα για την ανατροπή του μνημονίου και στην ανακοπή της επέλασης της οικονομικής αδηφαγίας του κεφαλαίου που επεκτείνεται στη δημόσια γη και τους ελεύθερους χώρους. Διαφοροποιήσεις και κοινή δράση Ο αγώνας που θα λέει “το Ελληνικό ανήκει στο λαό”, που θα απαιτεί την απόδοσή του στο λαό ως ελεύθερου χώρου πρασίνου με ήπιες δωρεάν δραστηριότητες, αθλητικές και πολιτιστικές, με ελεύθερη πρόσβαση για όλους, που θα θέτει ως λαϊκή απαίτηση τη διαμόρφωσή του ως φυσικού πάρκου και την απόδοσή του ως υποχρέωση του κράτους απέναντι στους κατοίκους, μπορεί να δοθεί μόνον από τους κατοίκους και με τη λαϊκή αυτοοργάνωσή τους। Η δυναμική της λαϊκής απαίτησης, που βασίζεται στα παραπάνω, τίθεται εκτός πάλης από την υιοθέτηση ως στόχου πάλης της δημιουργίας μητροπολιτικού πάρκου κυρίως πρασίνου και με ανταποδοτική λειτουργία χρήσεων που θα αποδοθούν σε ιδιώτες (έστω και Έλληνες), ενός στόχου που προκύπτει από την αντίστοιχη πρόταση-σχεδιασμό φορέων και την σε αντιστοίχηση με τα παραπάνω ανάληψη του αγώνα από ετερόκλητους φορείς। Εστιασμένη σε έναν προτεινόμενο σχεδιασμό, η παραπάνω στόχευση κινείται εξ υπαρχής στη λογική της εξυπηρέτησης της μητροπολιτικότητας της Αθήνας (όρος βεβαρημένος με την καπιταλιστική ανάπτυξή της, σε όποιον βαθμό) και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, εντάσσεται στη λογική της πράσινης ανάπτυξης και προς ενίσχυση της τουριστικής ανάπτυξης (με αναβαθμισμένο όμως τουριστικό προϊόν) και της αναβάθμισης υπηρεσιών τριτογενούς τομέα, στόχοι που δεν έχουν καμία σχέση με τις λαϊκές ανάγκες। Η λογική αυτή αφήνει ανοιχτά -μέχρι βεβαιότητας- τα ενδεχόμενα της διαχείρισης από φορείς που είτε μέχρι τώρα έχουν λειτουργήσει στο πλαίσιο της ανάπτυξης μέσω παραχωρήσεων, συμπράξεων ΣΔΙΤ είτε θα λειτουργήσουν κατ' εφαρμογή της επιχειρησιακής ικανότητας που επιβάλλεται από τον Καλλικράτη, των εθνικών αναπτυξιακών προγραμμάτων και κονδυλίων, τα οποία βεβαίως δεν αρνήθηκαν। Εν τέλει είναι ένας σχεδιασμός που δεν αρνείται την οικονομική εκμετάλλευση (προβλέπει περιορισμένης κλίμακας), τις χρήσεις “κοινωνικού” χαρακτήρα (μέσα από τις οποίες χρόνια τώρα δήμοι και νομαρχίες εισπράττουν υπέρογκα έσοδα από τους κατοίκους) και την αξιοποίηση για σκοπούς εμπορικούς και πολιτιστικούς (που και αυτοί εμπορευματοποιημένοι είναι), αρκεί να έχει πράσινο। Στο πλαίσιο αυτό, συγκατοικούν και λογικές δήθεν αυτοδιαχείρισης, που αναδεικνύουν τους ΟΤΑ μπροστάρηδες στον αγώνα για παραγωγή και διακίνηση αγροτικών προϊόντων, λαχανικών και αρωματικών φυτών στον αξιοποιημένο χώρο του Ελληνικού, για δημιουργία “αυτοδιαχειριζόμενου αστικού αγρού” ώστε να διασφαλιστούν, δήθεν, οι διατροφικές ανάγκες των κατοίκων με φθηνά λαχανικά!!! Τώρα βέβαια τα λαχανικά θα πουλιούνται και κάποιοι θα αποκομίζουν εισόδημα από αυτά। Στις θέσεις εργασίας που προαναγγέλλουν, δήθεν για να αντιμετωπιστεί η ανεργία, θα αναπαράγεται η ιδιότητα του εργοδότη και του εργαζόμενου και θα εφαρμόζονται ή θα αναπαράγονται οι κυρίαρχες εργασιακές σχέσεις και αμοιβές που επιβάλλονται από τα μνηνόνια και τις επιταγές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, με βάση το κέρδος και την άντληση υπεραξίας। Άλλωστε αυτά δεν εφαρμόζουν μέχρι τώρα οι δήμοι;; Οι προτάσεις λοιπόν αυτές, αυτοχαρακτηριζόμενες σαν ελεύθερες και αυτοοργανωμένες δράσεις, εντάσσονται σαφέστατα στο πλαίσιο του “άλλου” σχεδιασμού και της “άλλης” αξιοποίησης και θέλουν να δώσουν είτε το προβάδισμα σε κάποια άλλα κεφάλαια είτε να διασφαλίσουν την ειρηνική συνύπαρξή τους στο πλαίσιο του βασικού σχεδιασμού। Και προϋποθέτουν την αλληλοστήριξή τους। Και βέβαια, απ΄ ό,τι φαίνεται και από τις πρόσφατες εξελίξεις, κινούνται -έστω με παραλλαγή- στην ίδια λογική που προωθεί το σύστημα και οι μεταρρυθμιστές του. Αποτελούν έναν εύσχημο τρόπο παραίτησης από τον αγώνα για υπεράσπιση της δημόσιας γης και μεταστροφής του σε λογικές συνδιαχείρισης και μάλιστα με κατευθείαν ανάθεση σε φορείς και ειδικούς, έστω και αν αυτοί αυτοαποκαλούνται χώροι κοινωνικής δράσης. Μπορούν να χωρέσουν άνετα ως μικροεπιφανειούχοι ή μικροκαλλιεργητές κι αυτοί στους σχεδιασμούς του συστήματος με ολίγη από κινηματικές αναφορές. Και επειδή οι δήθεν εναλλακτικοί σχεδιασμοί για να προχωρήσουν πρέπει να συναινούν και να κατανοούν τη συστημική φιλολογία περί χρέους, επιδεικνύοντας και εκεί προτάσεις, διαμορφώνουν και μια “οικονομική” πρόταση για το μητροπολιτικό πάρκο κινούμενη στη λογική του λογιστικού ελέγχου του χρέους και της αναδιάρθρωσής του. Η αναγκαιότητα όμως που προκύπτει από το μέγεθος της επίθεσης του συστήματος επιβάλλει τη συγκρότηση ενός κινήματος που πολιτικά θα θέτει και θα υποστηρίζει την υπεράσπιση του ελεύθερου χώρου του πρώην αεροδρομίου από κάθε είδους ξεπούλημα ή “αξιοποίηση”. Που θα πολιτικοποιεί την αντίθεσή του στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, του ΔΝΤ και της ΕΕ, αναδεικνύοντας μια φυσιογνωμία πολιτικής χειραφέτησης από τις απάτες και τις αυταπάτες που καλλιεργούνται. Που δεν μπορεί παρά να βασίζεται και να συνδέεται ουσιαστικά και οργανωτικά με το λαϊκό κίνημα και τους αγώνες του και να διαμορφώνει όρους ρήξης με το αστικό πλαίσιο. Κι αυτό περνάει μέσα από διαδικασίες δημιουργίας όρων ουσιαστικής συγκρότησης και αγωνιστικής διεκδίκησης.

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Έξω τα ΜΑΤ από την Κερατέα - Όχι ΧΥΤΑ στην Κερατέα

Με στρατιωτικού τύπου επιχείρηση, με την εκτεταμένη ωμή βιαιότητα που εξαπέλυαν οι ορδές των ΜΑΤ, με καταιγισμό χημικών, με συλλήψεις και ξυλοδαρμούς, η κυβέρνηση προσπάθησε για άλλη μια φορά να καταστείλει τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Κερατέας. Με μια επιχείρηση συνοδευόμενη από το κατάλληλο κλίμα λάσπης των ΜΜΕ. Εδώ και 110 μέρες, οι κάτοικοι της Κερατέας και της Λαυρεωτικής, αγωνίζονται για να μη μετατραπεί η περιοχή τους σε σκουπιδότοπο. Η κατασκευή του ΧΥΤΑ, μέρος του λεγόμενου «περιφερειακού σχεδιασμού» για τα σκουπίδια της Αττικής, θέλει να μετατρέψει μια ακόμα κατοικημένη περιοχή, μεγάλου φυσικού κάλους και αρχαιολογικό χώρο σε χώρο υποδοχής σκουπιδιών από όλη την Αττική, με καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων. Ο λαός της Κερατέας έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί τον τόπο του και τον αγώνα του από τις επιθέσεις των ΜΑΤ. Έχει κάθε δικαίωμα να αρνείται να γίνει ο σκουπιδότοπος της Αττικής, να γίνει αυτός αποδέκτης των πολιτικών και των προβλημάτων που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί και επιπλέον προσπαθεί να κερδίσει το ίδιο και οι εργολάβοι του από το "προϊόν" που λέγεται σκουπίδια. Έχει κάθε δικαίωμα να αρνείται να φορτωθεί τις συνέπειες του βάρβαρου σχεδιασμού τους που καταστρέφει τη ζωή του και το περιβάλλον του. Έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί να γίνει θυσία στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους, που οδηγεί την ανθρωπότητα και τη φύση στην καταστροφή, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας μικρής ελίτ. Εχει κάθε δικαίωμα να συγκροτεί τους αγώνες του και τις αντιστάσεις του. Κι επειδή ο αγώνας του είναι δίκαιος, αντί να κάμπτεται από την άγρια καταστολή ενισχύεται και μαζικοποιείται. Τα μπλόκα της Κερατέας είναι μπλόκα κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου ενάντια στο σύστημα που καθημερινά ρημάζει τη ζωή μας και πετάει τα όνειρα των νέων ανθρώπων στα σκουπίδια। Είναι μπλόκα καθενός από εμάς που νιώθει καθημερινά να πνίγεται από το φόρτωμα της κρίσης, από τη βάρβαρη επίθεση ενάντια τα δικαιώματά μας। Είναι μπλόκα έμπνευσης, αντίστασης και αξιοπρέπειας, απόδειξη ότι μπορούμε να αγωνιζόμαστε και να νικάμε. Όταν χτυπούν την Κερατέα, χτυπούν όλους εμάς. Γιατί οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι της Κερατέας δείχνουν το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε για να ανατρέψουμε την επίθεση κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας: στην εργασία, με σταθερή μόνιμη δουλειά, ενάντια στις απολύσεις και τις περικοπές, ενάντια στην ανεργία και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Για πρόσβαση όλων των παιδιών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς, για δωρεάν παιδεία για όλους τους μαθητές και φοιτητές. Για ίση, πλήρη δωρεάν περίθαλψη για όλους. Ενάντια στο ξεπούλημα και τη λεηλασία της δημόσιας γης, του περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων. Για την υπεράσπιση της ζωής μας και των δικαιωμάτων μας. Γιʼ αυτό ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας αξίζει την έμπρακτη αλληλεγγύη μας। ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ!

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Συγχωνεύσεις σχολείων, περικοπές των δαπανών


Οι συγχωνεύσεις σχολείων μας αφορούν όλους
Ούτε ένα σχολείο λιγότερο – ούτε ένα τμήμα λιγότερο
Να καλυφθούν άμεσα οι λειτουργικές ανάγκες των σχολείων
Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς βρισκόμαστε απέναντι σε σοβαρές ανατροπές ακόμα και σε σχέση με την όποια δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση είχε απομείνει.
Αφού η κυβέρνηση έκλεισε τα αθλητικά σχολεία, αφού αναιρεί προηγούμενες κατακτήσεις σε σχέση με δωρεάν μετακίνηση μαθητών, τώρα μεθοδεύει σε όλη την Ελλάδα συγχωνεύσεις – κλεισίματα σχολείων! Το Υπουργείο στο κείμενο «διαβούλευσης» θεωρεί αποδεκτή τη… μιάμιση ώρα για να πάει ένας μαθητής στο σχολείο του και να γυρίσει! Το νέο «σχολείο» είναι το σχολείο των παππούδων μας!
Συνολικά, το κράτος αποσύρεται από ο,τιδήποτε θυμίζει κοινωνική παροχή, μιας και αυτές αναγκάστηκε να τις παραχωρήσει ύστερα από αγώνες δεκαετιών της εργατικής τάξης. Δεν είναι τυχαίο ότι αντίστοιχα συγχωνεύονται πανεπιστήμια, νοσοκομεία και δημόσιες συγκοινωνίες.
Με τις συγχωνεύσεις σχολείων, σκοπό τους έχουν να στοιβάξουν τα παιδιά σε τριανταριά τμήματα και να φτιάξουν τεράστια σχολεία – γκέτο φτηνά για το κράτος και ακριβά για μας και τα παιδιά μας!!
Με τους εκπαιδευτικούς που θα «περισσεύουν», να περιμένουν στην ουρά για την απόλυση.
Με τους μαθητές να προσεγγίζουν «δεξιότητες» για να είναι έτοιμοι για το εφιαλτικό μέλλον του ευέλικτου ημιάνεργου – ημιαπασχολήσιμου χωρίς μόνιμη δουλειά.
Ο καθένας μας μπορεί να καταλάβει τι θα σημάνει αυτό για τις σπουδές των παιδιών μας, που ήδη αντιμετωπίζει σωρό προβλημάτων. Αυτό σε συνδυασμό και με το πέρασμα λειτουργιών των σχολείων στους Δήμους, θα σημάνει όλο και μεγαλύτερη μετακύλιση του κόστους της εκπαίδευσης στις πλάτες όλων μας, ενώ ταυτόχρονα το υπουργείο διώχνει από πάνω του την υποχρέωση παροχής δημόσιας δωρεάν παιδείας. Επιπλέον ετοιμάζεται να καταργήσει τη διανομή δωρεάν βιβλίων, πράγμα που θα το φορτωθούν πάλι οι γονείς. Σε μια περίοδο που μας κόβουν μισθούς και συντάξεις, που ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει οδηγηθεί στην ανεργία, την ανέχεια και την απόγνωση, καλούμαστε να πληρώσουμε άλλη μια φορά εμείς!!
Οι συγχωνεύσεις σχολείων που προωθεί φέτος η κυβέρνηση θα αποτελούν το άνοιγμα του δρόμου σε χιλιάδες συγχωνέυσεις που θα προωθηθούν από την επόμενη χρονιά. Η διακηρυγμένος κυβερνητικός στόχος για σχολεία με 30άρια τμήματα και τουλάχιστον 400 μαθητές δείχνει τα σχέδιά τους.
Γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί βρισκόμαστε από την ίδια μεριά। Τα συμφέροντά μας είναι κοινά. Χρειάζεται η συμπόρευση όλων, χρειάζεται να δυναμώσουν οι κοινοί αγώνες για ανατροπή των σχεδίων τους. Να ακουστεί δυνατά:
ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΟΡΤΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΟ ΛΑΟ – Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών. Να καλύψει άμεσα το κράτος τις λειτουργικές ανάγκες των σχολείων (συντήρηση, θέρμανση, χαρτί φωτοτυπίας κλπ). Σας καλούμε να ειδοποιήσετε άμεσα την ΕΛΜΕ σε περίπτωση που σας ζητηθούν χρήματα για τέτοιες δαπάνες.
ΚΑΝΕΝΑ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΣΧΟΛΕΙΟΥ!!
ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΤΟΙΒΑΓΜΑ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΤΜΗΜΑΤΑ.
ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ – ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΑ!

ΠΩΛΕΙΤΑΙ!

Το νερό που πίνουμε!
Σειρά έχουν οι φυλακές. Θυμηθείτε το.
Powered By Blogger

Αναγνώστες

Βlog ελεύθερο από διαφημίσεις

Κοινοποίηση